عجب زمانه ای شده

بنام حی لایموت ، واقعا خوش اونروزا میگفتن قدیما یارو یک موی سیبیلشو گرو میگذاشت طرف دخترشو بهش میداد حالا صدتا سند و مدرک و چک و سفته میگیری ولی آخرش توزرد درمیاد ، عجب زمونه ای شده ها آنچه که در این میان مهم است اینکه هیچکدام از ما حاضر نیستیم نقش و سهم خود را در این نابسامانی وآشفتگی موجود بر عهده بگیریم و فقط در پی متهم کردن یکدیگر و تقصیر را به گردن دیگران انداختنیم گو اینکه اصلا ما در این کشور زندگی نکرده ایم جالب اینکه همیشه هم موضع حق به جانب گرفته و هیچ انتقادی را نیز بر نمی تابیم اما با کمی دقت وحاکم قراردادن وجدان خود پی به ریشه بسیاری از مشکلات موجود خواهیم برد که نهایتا عمده آنها به خود ما برمیگردد . با مروری بر تاریخ کهن خود  در می یابیم که ملت بزرگ ایران از متمدن ترین ،با محبت ترین واصیلترین مردم جهان میباشند حال ما را چه شده است که به این نقطه رسیدیم جوابش به عملکرد خودمان بر میگردد .امروزه هر کسی فقط خودش را میبیند به نظر من آنچه که جامعه کنونی ما بیشتر از هر چیز از آن رنج می برد گسترش فقر محبت است اکثریت مردم فکر میکنند که فقر فقط نداشتن مال است در صورتیکه فقر محبت خطرش برای جامعه دو چندان است . اگر خوب دقت کنیم متوجه اثرات ویرانگر این مسئله درهمه شئون زندگی خود میگردیم . برای مثال خواهر و برادر منزلشان دریک کوچه است اما شاید سالی یک مرتبه هم یکدیگر را به زور ببینند . خوب نتیجه این امر چه میشود از هم گسستگی خانواده و درمقیاس بزرگتر جامعه وبروز آن نیز ناشی از کم شدن محبتها نسبت به همدیگر است البته در این میان همیشه بهانه های کافی و وافی نیز داریم تا بتوانیم لااقل خود را توجیه کنیم . وقتی افراد یک جامعه نسبت به یکدیگر بی توجه شده و بی مسئولیت گردیدند آن موقع انتظار بوجود آمدن بسیاری از ناهنجاریها را باید داشته باشیم . واقعا خوش آن روزها ، میگفتن قدیما شب که میشد سفره را پهن میکردند و دور هم مینشستند و گل میگفتند و گل میشنفتند حال محتوای سفره هر چه میخواست باشد اونش مهم نبود . زمانی که ما خودمان نسبت به یکدیگر رحم نمی کنیم چگونه میتوانیم انتظار داشته باشیم که خداوند متعال به ما رحم کند . حقیقتا آستانه تحملمان نسبت به همدیگر به چه نقطه ای رسیده است ؟ آیا به صرف گفتن این جمله که کاری از دست ما ساخته نیست و یا خداوند کارها را اصلاح کند از ما رفع مسئولیت میشود ؟ درست است که اکنون ملت ما دچار گرفتاریهای متعددی میباشند ولی مطمئنا بسیاری از آنها با همدلیها و گذشت در حق هم قابل رفع است . اینجانب سخنان فراوانی در این زمینه دارم که در فرصتهای دیگری به سمع و نظر همه دوستان و عزیزان خواهم رساند . امید آنکه بذر مهر و محبت بار دیگر در دلهای همه ما ریخته شود تا شاهد ایرانی آباد با ملتی سرافراز و غنی باشیم .